Sosyomavi

Yüzünü göremediğim hatta sesini bile duyamadığım ama çok özlediğim dostlarım var benim. Kahkahası ile insanın kalbinde kelebekler uçuran. Onlarla vaktin nasıl geçtiğini anlamadığım.  Candan, samimi dobra bir kız vardı mesela. Sıkıldıkça saç rengini değiştiren ve en iddialı renkleri kullanan sırdaşım en başı çekiyor özlediklerimin arasında. O artık yurt dışında. Hayalini kurduğu ülkelerde yaşıyor. Mutluyum onun adına. İkinci sırada dedelerim var. Her sene memlekete gittiğimizde habersiz gider sürpriz yapardık. Ramazan dedem, maviş gözlü biricik dedem, beni görünce sevinçten oyun oynardı. Her gün dağlara hayvanları götürür (keçi, koyun, kuzu, oğlak onlarsız yapamazdı dedem) eve dönerken cebinde yemişler getirirdi. Bir de Sali dedem vardı gözleri yemyeşil. O da sevinirdi bizi görünce ama pek belli etmezdi sevgisini. Lakin bilirdik hissederdik sevdiğini. İki dedemin de pamuk gibi sakalları kaplardı yüzlerini, üstleri köy kokardı. Ama asla "sen kötü kokuyorsun...

Çevremdeki herkes kavilleşmiş gibi hep bir ağızdan "Aaa günlerce yalnız kalmaktan korkmuyor musun?" diye soruyor ısrarla. Bense "Hayır korkmuyorum neden korkayım?" demekten usandım. Ben korktuğumu daha kendime bile itiraf edemezken başkasına nasıl söylerim? Evde günlerce tek başına kalan sadece ben değilim sonuçta. Hem ben bir anneyim, korkmak gibi bir lüksüm olamaz. Korkmuyorum, o yüzden tüm ışıkları yakıyorum. Korkmuyorum, bu yüzden sabahlara kadar telefonla oyunlar oynuyor yazılar yazıyorum. Korkmuyorum, o yüzden elektrikler gündüz kesilsin gece kesilmesin diye dualar ediyorum. Korkmuyorum, duyduğum en ufak bir takırtıda kalbim deli gibi çarpıyor sadece. Korkmuyorum, çünkü biliyorum ki korkmam kimsenin umurunda değil. Korkmuyorum, çünkü korkuyorum dediğimde bana sarılacak, korkma diyecek kimsem yok yanımda. Korkmuyorum, bu yüzden uykusuz gözlerle dolanıyorum. Korkmuyorum çünkü bir kez korkarsam, bir kez korkuyoru...