Yaşadığımız hayatta gidene üzülmemek, gelene sevinmemek lazım… Hayatımızdan giden neden gider ki? Ya biri vardır onu heyecanlandıran ya da sıkılmıştır bu aşktan, belki de aşık olmadığını yeni fark etmiştir. İlk gün kalbine düşen kelebekler kaçmıştır yerinden. Gönül köşkünden bunalmıştır. Alışıktır her çiçekten bal alamaya. Yeni çiçekler keşfetmek istemiştir… Peki ya gelen neden gelir? Ya sen çok farklısındır öncekilerden ya da gülüşündeki masumiyete kapılmıştır, gözlerinde okyanusları keşfetmiştir, yüreğinin temizliğini hissetmiştir… Belki çok yaralamıştır senden öncekiler onu. Vahşi, acımasız, gaddarca davranmışlardır, çok büyük bencilik yapmışlardır, incitmişlerdir yüreğini. Dinlenecek liman ararken bulmuştur seni. İşte budur aradığım demiş ve kalmıştır yanında…. Bırakmak ister yüreğini ellerine... Teslim eder ruhunu sana... Ta ki sen ihanet edene kadar ona… Belki sen görmüşsündür ihaneti, onun gitmesini beklemek yerine giden olmayı...
