Raflarda Kalan Yürekler…
Çevremde ne kadar insan varsa hemen hepsini tek tek dinledim. Teker teker açtılar yüreklerini, her açılan yürekte farklı acılar gördüm. Her dinlediğimde yüreğim sızladı, burkuldu. Onlarla beraber üzülüp acılarını paylaştım bir parça da olsa. Her defasında soruyorum kendime: ''neden?'' Nedendir bu saf ve temiz yüreklerdeki acı? Öyle acılar biriktirmişler ki yüreklerinde taş misali, kalıplaşmış. Tüm yüreklerini kaplamış, gün geçtikçe yaşadıkları; umutsuz ve karamsar bir insan olmalarını sağlamış ve güzelim yürekleri gün ışığına hasret kalmış… Bazıları tüm duygularına yoğunlaşıp dökmüşlerdi yüreklerinde saklı kalan taş parçalarını, birileri eline balyozu alsın da kırsın diye bekledikleri her hallerinden anlaşılıyordu… Dinlediğim yürekler karşısında benim de yüreğim taşlaşmaya başladı, onlarla beraber sızlar oldu gönlüm. Gece karanlığında artan yıldızlar gibi çoğalıyordu böylesi yürekler… İlgi ve sevgiye hasretti bu gönüller! Aslın