Sosyomavi

Her yolculuğun başında ayrılık Üstüne biraz hüzün Biraz gözyaşı Biraz da hasret var.. Her yolculuğun sonunda kavuşma  Üstüne biraz sevinç  Biraz da tebessüm var.. Bu yüzden ayrılıkların bir ucu zehir Bir ucu şerbet..  Ayrılıklar olmasa bu kadar güzel olur mu kavuşmalar? Sevdiklerimizi de sığdırabilir miyiz bavulumuza? Ah ayrılık adına ne şiirler ne şarkılar yazılmış bir çare bulunamamış... Gülten Taşkın Zanbak  Fotoğraf: megapixelstock.com

Kardeş sevgisi bir başkaydı. Hele benim için daha bir başka. Çocukken hep ağlardım neden benim kardeşim yok diye. Sırf bu yüzden hayata 1-0 yenik başlamıştım. Yol arkadaşım, sırdaşım, en yakın arkadaşım, ablam, abim diyebileceğim biri yoktu. Belki de bu yüzden  arkadaşlarımın çoğunu kardeşim saydım. Türlü fedakarlıklar yaptım. En çokta mutlu olmaları için çabaladım ve istedim ki onlar benim olmayan kardeşim olsunlar. Doğacak çocuklarımın öz olmasa da teyzesi, dayısı olsun istedim. Fakat dostluklar tek taraflı çaba ile yürümüyor. Bunu zamanla çok iyi anladım. İnsanlar varmak istedikleri yere varınca, kavuşmak istedikleri hayata kavuşunca sizinle işi bitiyor. Ne kardeş dedikleriniz kalıyor çevreniz de ne de dostum sandıklarımız. Ne halinizi hatırınızı soruyorlar.  Ne de halinizden anlıyorlar. Hatta bir çoğu çevrenizdeki yıllanmış şarap misali olan arkadaşlarınızı da çalıp gidiyor. Bazı dostlarınızı da eliniz de olmayan sebeplerden dolayı kaybediyor sunuz. Yani anlaya