Sosyomavi

  Giden de oldum geçen zaman içinde kalan da... Fakat anladım ki kalan olmak zor mu zor… Giden olduğunda, her şey çok daha kolay. Kalanın sevdiğini bildiğin için dönmek istediğinde çalacak bir kapın oluyor ardında ya da yüreğinde sevdanın esamesi kalmadığına emin oluyorsun aklın kalmıyor geride... Kalan olduğunda, canın yanıyor, yüreğin parçalanıyor, kalıyorsun hayallerinle baş başa; ne zaman döner diye bekliyorsun çaresiz, gururundan kal diyemiyorsun gidene… Giden gidiyor arkasına bakmadan, ya kalan? Hep onu bekliyor, telefon elinden düşmüyor, ne zaman çalar diye telefona bakmaktan bıkmıyor insan… Ortak arkadaşlarına hiç çaktırmadan soruyor, neler yaptığını öğreniyor, hatta aldığı haberler karşısında seviniyorsun. Aptalca bir tebessüm yayılıyor yüzüne… Günler gidenlerin ardından geçmek bilmiyor; gidenler dönmüyor, kalanlar unutmuyor… Hayatta bir defa kalan olduğunda gerisi geliyor; o acıyı yaşadığın zaman giden olamazsın asla, istemezsin kimsenin o...

Hani şimdi sen gidiyorsun ya! Giderken benim sensizlikten sürüneceğimi sanıyorsun... Aksini göreceksin gittikten sonra. Her ne kadar aşkından yanıp kül olsam da, ardından küllerimi savurmam. Yıllarımı heba ettiğim yetmezmiş gibi bir de küllerimi armağan etmem... Küllerimden yeniden doğar, sensiz yürürüm hayat yolunda... İşte o zaman sen kül olmakla kalmaz savrulursun beni her gördüğün köşe başında... Gülten Taşkın

Güneş ışığı, ince tülün ardından yansıdı aydınlık ve çocuksu yüzüme. Yanaklarımda mavi gölgeler oynaştı. Gözlerimin deniz rengiyle buluştu ışık. İnce, mavi tül perdeyi kenara topladım, günün bütün güneşini gözlerime hapsettim. Uzun uzun güneşin parıltılarını izledim ve odamın içindeki ışık oyunlarını… Uzandım pencereyi açtım. Gün ışığı böylesine odamdayken günün serinliğini de yüzümde duyumsamak istedim. Uzun sarı saçlarım belime kadar dökülüyordu tıpkı şelaleler gibi. Bir tutam saç aldım elime, parmaklarıma doladım, oynadım farkında olmaksızın… Kuşlar mavi gökyüzün de dans eder gibi dolanıyor, çocuklarsa oyunlar oynuyor şarkılar söylüyor, minik kahkahalar atıyorlardı. Perdeyi iyice çekip açtım. Ellerimi çeneme dayadım ve çocukları izlemeye koyuldum. Yüzümdeki mavi gölgeler çocukların yüzüne de düştü. Gülümsemelerine oturdu mavilikler. Hatırıma bir şarkı düştü birden. Mırıldandım sessizce ve derinden… … “Söyle bana güzel kadın Her şey yerli yerinde mi? Bırakıp gittiğim gibi Deni...