Bir Gözlerim Bir de Gökyüzü Değişmemiş!
Çocukluğumun geçtiği mahalleyi özledim. Arnavut kaldırımlarında yürümeyi, her adımda bir dost yüzü ile karşılaşıp selamlaşmayı özledim… Ne güzeldi çocukluğumuz dert yok, tasa yok. Annemizin dizlerinde uyumak, babamızın iş dönüşünü beklemek… En kötüsü akşamları erkenden uyumaktı o zamanlar. Çocukken görülen rüyalar bile tatlıydı, zaten rüya bilinçaltında gizli kalanların açığa çıkması değil miydi? Bir çocuğun bilinçaltında oyundan, oyuncaktan başka neler olabilir ki? Ne güzel hayallerim vardı çocukken, doktor olacaktım can verecektim insanlara. Sonra vazgeçtim. Öğretmen olacağım demeye başladım, öğretmen olacaktım ki bir sürü çocuğun bazen ablası, bazen annesi olacaktım… Olmadı… Hayat bunları sunmadı bana… Restorasyon okudum, okudum da meslek haline getirdim mi sanki? Tabi ki hayır… Aklıma hiç gelmeyen çocukluğumda bile hayalini kurmadığım bir mesleği yapmaya çalışıyorum; Yazıyorum… Yazdıkça her satırda okuyanların yüreğine dokunuyorum… Yıl...