Sosyomavi

Ne kadar ağır geliyor bedenime ruhum,  Yalnızlık yanıbaşımda bugün,  Nasıl da alışmışız gidenleri beklemeye,  Gelmeyeceklerini bile bile hem de... Arkamda bıraktıklarım var benim.  Tekrar geriye dönmeye lüzum görmediklerim.  Önüme katıp da adımlarını izlediklerim var bir de. Gerisi saklı kalbimde... O kadar çok şey var ki içimde biriken..  Anlatmak isteyip de anlatamadığım...  Söylemek isteyip de söyleyemediğim..  Ne çok şey biriktirdim yüreğimde..  İsyan çıktı beynimde...  Konuşsam olmaz..  Sussam bitiyorum gün geçtikçe..  Beynimde ağrılar..  Yüreğimde sancılar artmakta her saniye... Gülten Taşkın Zanbak  Fotoğraf: Pixabay

Kasımda aşk başkadır sözü çok doğru. 24 Kasım bunun en güzel kanıtı. Çocuk kalbimizle sevdik yüreğindeki sevgiyi hissettiren öğretmenlerimizi. Hakkımızı yiyenlerden, öğrenci kayıranlardan nefret ettik kimi zaman... Bazı öğretmenlerimizi idolümüz yaptık, öğretmen olma hayalleri kurduk... Ben şimdi sınıf arkadaşlarımın arasında bana "matmazel" diye seslenip sevgisi ile beni utandıran ismini hatırlayamadığım yüzünü hayal meyal hatırladığım öğretmenimi özlüyorum.. Yılbaşı çekilişi düzenlerken dünya tatlısı pamuk öğretmenim, kuradan bana çıksın diye dua ettiğim ve adını çektiğimi gördüğümde mutlu olduğum öğretmenimi özlüyorum. Resim yeteneğim var diye üşenmeyip evime kadar gelen ailemle "kızınızı kursa gönderin" diye konuşan resim öğretmenimi özlüyorum... Okul müsameresinde dans etmek için yanına giden arkadaşları geri çevirip benim gibi utangaç, mahçup öğrencisini dansa kaldırıp onurlandıran daha sonra diğer öğrencilerini de kırmayıp da...

Bu defa edebiyat parçalamayacağım. Kendi kendime konuştuklarımı, yüreğimi yakan korkuların bir kısmını kaleme alacağım. Oldum olası imrenmişimdir kalabalık ailelere. Ablası, abisi, kardeşi olan kişilere. Sözüm vardı kendime. Eğer bir gün evlenirsem evladımı kardeşsiz bırakmayacağıma dair. Rabbim o günleri gösterdi şükürler olsun. Evladımın kardeşi oldu. İnşallah onlar benim gibi yalnızlık hissini yüreklerine yerleştirmeyecek, birbirlerine her zaman destek olup kederlerini, mutluluklarını paylaşacaklar..! Büyüdüklerinde, yaşları ilerlediğinde, anneme babama bir şey olursa ne yaparım, kimsesiz kalırım korkuları olmayacak. Onlar birbirlerine hem kardeş hem arkadaş olacak. Fakat zaman ilerledikçe insanlarımız bozuldukça Rabbim yavrularımızı iyi insanlarla karşılaştırsın demekten alamıyorum kendimi. Ayakları taşa takılmasın. Gözyaşları hep mutluluktan olsun. Bu dualarım tüm masum yavrularımız için olsun. Ve Rabbim bu duyguyu anneliği hak eden herkese nasip etsin. ...

Uykusu geldiğinde anne bana sımsıkı sarıl diyip sarılarak uyumaya çalışan mis kokulu bir evlâdım var benim. O uyuyana kadar hatta uyuduktan sonra bile defalarca öpmeme rağmen öpmelere, koklamalara, sevmelere doyamadığım cennet kokulum var benim. Bizim uykuya geçişlerimiz onun bıcır bıcır konuşarak aklına gelenleri anlatması, seni çok seviyorum anne diyerek beni öpmesi koklaması ve benim de onun sevgisine sözlerine karşılık vermemle taçlanıyor. Şükürler olsun ki biz birbirimize sarılınca 3 can oluyoruz. Çünkü Rabbim yavrumu benim gibi yalnız bırakmadı, ona bir kardeş bana 2. evladın sevincini yaşamayı nasip etti. Ve ben anladım ki sevgi sözcükleri ile büyüyen, dualarla seni seviyorumlarla annesine sarılarak uyuyan çocuklar da anneler de daha bir huzurlu, daha bir mutlu..  Rabbim tüm evlatları annelerine, annelerini onlara bağışlasın. Evlat isteyenlere evlat nasip eylesin. Fakat dünyaya getirdiği canın kıymetini bilmeyip ona zulmedip işkence edeceklere ...

Bu sana hayallerimdeki kaçıncı veda? Kaçıncı ayrılık mektubu? Bu kaçıncı bavulumu toplayışım? Kaçıncı terk edişim bu evi? İnan ki sayamadım... Bu kaçıncı gitmek isteyip de gidemeyişim? Kaçıncı mutsuz uyanışım? Bu kaçıncı bitiş? İnan ki bilemedim.. Gülten Taşkın Zanbak Fotoğraf: Pixabay 

İtiraf ediyorum: Sanırım özlüyorum varlığını… Yokluğun canımı yakıyor… Sensizliğim aklıma geldiğinde iki damla yaş süzülüyor gözlerimden yanaklarıma… Sonra; gururum baş kaldırıyor bu güçsüz halime… Narin parmaklarım uzanıyor yanaklarımdan süzülen yaşlara… İtiraf ediyorum; ben var ya ben deli gibi özlüyorum seni… Hayat neden bu kadar acımasız? Anlamıyorum… Yanlış zamanlarda yanlış insanlar çıkarıyor karşımıza… Tıpkı senin benim karşıma çıkman gibi… Fakat artık selamlaşmıyoruz bile… Sen kendi kara kaplı defterine yazıyorsun bana dair yüreğinden geçenleri… Ben mavi kaplı defterime karalıyorum sana dair gönlümden geçenleri… İtiraf ediyorum; sana alıştığım gibi sensizliğe de alışacağım elbet… Mavi defterime dökülen satırlar sana olmayacak zamanla… Senin bir yabancı olduğunu öğreteceğim bu çocuksu yüreğime… Gülten Taşkın Fotoğraf: deviantART

Her yolculuğun başında ayrılık Üstüne biraz hüzün Biraz gözyaşı Biraz da hasret var.. Her yolculuğun sonunda kavuşma  Üstüne biraz sevinç  Biraz da tebessüm var.. Bu yüzden ayrılıkların bir ucu zehir Bir ucu şerbet..  Ayrılıklar olmasa bu kadar güzel olur mu kavuşmalar? Sevdiklerimizi de sığdırabilir miyiz bavulumuza? Ah ayrılık adına ne şiirler ne şarkılar yazılmış bir çare bulunamamış... Gülten Taşkın Zanbak  Fotoğraf: megapixelstock.com

Kardeş sevgisi bir başkaydı. Hele benim için daha bir başka. Çocukken hep ağlardım neden benim kardeşim yok diye. Sırf bu yüzden hayata 1-0 yenik başlamıştım. Yol arkadaşım, sırdaşım, en yakın arkadaşım, ablam, abim diyebileceğim biri yoktu. Belki de bu yüzden  arkadaşlarımın çoğunu kardeşim saydım. Türlü fedakarlıklar yaptım. En çokta mutlu olmaları için çabaladım ve istedim ki onlar benim olmayan kardeşim olsunlar. Doğacak çocuklarımın öz olmasa da teyzesi, dayısı olsun istedim. Fakat dostluklar tek taraflı çaba ile yürümüyor. Bunu zamanla çok iyi anladım. İnsanlar varmak istedikleri yere varınca, kavuşmak istedikleri hayata kavuşunca sizinle işi bitiyor. Ne kardeş dedikleriniz kalıyor çevreniz de ne de dostum sandıklarımız. Ne halinizi hatırınızı soruyorlar.  Ne de halinizden anlıyorlar. Hatta bir çoğu çevrenizdeki yıllanmış şarap misali olan arkadaşlarınızı da çalıp gidiyor. Bazı dostlarınızı da eliniz de olmayan sebeplerden dolayı kaybediyor sunuz. Ya...

Artık en çok kendimi özlüyorum.. Eski günlerdeki gibi mutlu bakan gözlerimi... Tebessüm eksik olmayan dudaklarımı... Heyecanla kelebekler gibi çırpınan kalbimi... Yaşama sımsıkı tutunan ellerimi... Toz pembe değil masmavi hayallerimi... Mutlu olduğumda aydınlanan yüzümü... Dedim ya sevgili ben en çok kendimi özlüyorum son zamanlarda....  Ben beni özlüyorum da ya sen kimi özlüyorsun? Gülten Taşkın Zanbak Fotoğraf: pixabay

Hayat ve geçen zaman birçok şey öğretti bana. Iyi insandım. Herkese karşı iyi düşünürdüm. Ta ki insanların menfaatleri bitince değişimlerini görene kadar. Herkese iyi olmamak gerektiğini iyiliğimin suistimal edildiğini görünce anladım. Kimse için fedakarlık yapmaya değmeyeceğini anladım. İnsanların istedikleri yere varmak için karşısındakini basamak olarak kullandığını görünce kimsenin işine karışmamayı öğrendim. Tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır derler ama bunun çoğu zaman işe yaramadığını öğrendim. Ekmek atana ekmek değil taş atınca iyi insan sayıldığını öğrendim. Herkesi kendin gibi görmemen gerektiğini öğrendim. Dostum sandıklarının düşmanın olabileceğini öğrendim. Akrabanın akrep olabileceğini yaşadığım acı imhtihanlarla öğrendim. Yedi kat ellerin kanın canın olanlardan daha vefalı olduklarını farklı insanlar tanıdıkça öğrendim. Kimseyi üzmemek için değil de kendini üzmemek için yaşaman gerektiğini zamanla öğrendim....