Sosyomavi

Bilseydim bu denli beklendiğimi, istemezdim bu kadar bekletmeyi… Gittiğim yollardan daha erken gelirdim… Okyanus gibi olan yüreğine kavuşmak için yıkardım tüm engelleri… Geldim işte…  Er ya da geç geldim… Tüm yüklemlerine özne olmaya geldim… Kışı mı yoksa sonbaharı mı yaşayacağına karar veremeyen soğuk bir ekim gecesinde ay olmaya geldim… Uzat üşüyen ellerini… Yaklaştır ıslak gözlerini… Tebessümü kondur dudağının kenarına… Ben geldim hayatına… Gülten Taşkın Fotoğraf: daviantART

Bu defa vatana ve kırmızı beyaz bayrağa olan aşka değineceğim. Bu aşk için kendisini tehlikeye atan bir yüreğin yaşadıklarını yazacağım. Güneşin doğduğu yer olan Ağrı'da doğmuş bir Türk milliyetçisine denk geldiniz mi? Bilmiyorum! Fakat ben rastladım. Evine bayrak astığı için evi taşlanan bir tek o değildi onun gibi yüreği bayrak aşkı ile yanan aileler de vardı yanı başında. Orada yaşayan bayrak düşmanları taşlamakla kalmayıp kurşunlar yağdırıyorlardı. Farkında değiller o bayrak için nice kanlar döküldü bu topraklarda. Yıllardır ağrıda (Ağrı dediğime bakmayın tüm Doğu'da) TÜRK’ÜM demenin gururunu yaşayanlar var. Bu gururu yaşayan birinin sözlerini, yaşadıklarını aktarıyorum size: “Şimdi anlatacaklarım bir gerçeğin ta kendisidir. Unutulmuyor işte... Unutmak ne kadar kolay söyleniliyor… Babam Devletin bir kurumunda memur, tek suçu Türk olmak ve Türkiye’nin en ücra köşelerine sürgün edilmekti... Hakkâri, Kars, Ardahan, Artvin... Benim aklıma gelenler bunlar... Ağrıda Tü...

Bugünlerde yağmur var İstanbul’un sokaklarında… Herkesin başı önde tıpkı benim gibi… İnsanlar yağmurun hüznünü giymiş üzerine, ne de güzel taşıyorlar omuzlarında… Baharı yaşıyorduk kışı unutmuş halde. Aniden hüzünlerini boşaltmaya karar verdi bulutlar İstanbul’un üzerine… Dinmek bilmedi yağmurun şiddetini. Anlamadığım onu bu denli üzen neydi? Hâlbuki her yağmur damlası yüreğime düşüyordu. Nedendir bilmem fakat serinlik bastı gönlümü, ruhum temizlendi gereksiz düşüncelerin akıbetinden… Hasret çektim bugün, olmayan sevgilinin hasretini, yağmurun altında sırılsıklam ıslanarak dolaşmanın özlemini yaşadım içten içe… Derinden bir ah çektim gökyüzüne. “Yeter artık dindir yağmurlarını!” diye avaz avaz haykırmak geliyor içimden. Kalbime düşüyor her zerre, gözlerimde katılmak istiyor, dur artık yağmur ıslatma İstanbul’u… Islatma İstanbul’da saklı olan sevdiğimi! Islatma beni… Islatma sevgilileri… Sevgisizleri… Bırak kuru kalsın benim yüreğim gibi İstanbul… Bırak ıslanması...

  Hatırlanmayı istiyorsa insan, hatırlamayı da bilmeli… Hatırlanmadığını biliyorsa, hatırlamaması gerektiğini de bilmeli… Ben sadece bunu bilenlerdenim… Belli ki sen daha öğrenememişsin… Gülten Taşkın   Fotoğraf: deviantart